Op de Praça da Galiza in Porto, Portugal, staat een beeld van Rosalía de Castro. Dit figuratieve werk, gebeeldhouwd door de Portugese kunstenaar Barata Feyo, is opgedragen aan de beroemde Galicische dichteres. Het beeld werd in september 1954 ingehuldigd als eerbetoon aan haar literaire en culturele invloed, vooral vanwege haar verdediging van de Galicische taal en de volkstradities van Galicië.
Het standbeeld, gedeeltelijk omgeven door vegetatie aan de achterkant en zijkanten, toont Rosalía de Castro zittend, met een serene en peinzende uitdrukking. Voor haar staan openbare banken die de intieme sfeer van dit kleine plein compleet maken. De eenvoud van haar kleding, uitgehouwen in steen, versterkt haar band met het volk, terwijl haar hemelwaartse houding de diepe emoties van haar geschriften weerspiegelt en een emotionele band creëert met degenen die haar observeren.
De locatie van het monument op de Praça da Galiza is geen toeval, want dit plein, dat vernoemd is naar Galicië, symboliseert de diepe verbondenheid tussen Noordwest-Spanje en Portugal. Galicië en Portugal delen een gemeenschappelijke taalkundige erfenis, en Rosalía de Castro, die het Galicisch verdedigde, draagt bij aan deze band met het Portugees, haar zustertaal.
Tijdens de inwijdingsceremonie was Rosalía's dochter, Gala Murguía, aanwezig en vergezelde ze de toenmalige burgemeester van Porto, José Albino Machado Vaz, bij het leggen van bloemen bij het monument.
Rosalía de Castro (1837-1885) is een van de meest betekenisvolle figuren in de Galicische en Spaanse literatuur van de 19e eeuw. Ze is vooral bekend om haar poëtische werk in het Galicisch, dat heeft bijgedragen aan het nieuw leven inblazen van een taal die tot dan toe gemarginaliseerd was. Haar werk Cantares Gallegos (1863) markeerde de wedergeboorte van de Galicische literatuur, bekend als het Rexurdimento. In dit werk geeft Rosalía uitdrukking aan het plattelandsleven, de pijn van emigratie en de Galicische identiteit. In haar beroemde gedicht 'Adiós ríos, adiós fontes' portretteert zij het lijden van degenen die gedwongen worden hun thuisland te verlaten, een terugkerend thema dat aansluit bij de Galicische diaspora.
Adiós, ríos; adiós, fontes;
adiós, regatos pequenos;
adiós, vista dos meus ollos:
non sei cando nos veremos.
Miña terra, miña terra,
terra donde me eu criei,
hortiña que quero tanto,
figueiriñas que prantei,
(Fragment uit Cantares Gallegos)
Een ander fundamenteel werk van haar is Follas Novas (1880), een verzameling gedichten die persoonlijke pijn, ziekte en dood onderzoeken; thema's die haar leven en broze gezondheid weerspiegelen. Haar werk, zowel in het Galicisch als in het Spaans, is doordrongen van een diepe bezorgdheid voor de gemarginaliseerden, vooral voor vrouwen en armen. Deze sociale en politieke gevoeligheid heeft haar een invloedrijke figuur gemaakt op het gebied van vrouwenrechten en sociaal activisme.
Vandaag de dag leeft de nalatenschap van Rosalía de Castro niet alleen voort in literaire kringen, maar ook in hedendaagse sociale bewegingen, zoals het feminisme en de verdediging van minderheidstalen en -culturen. Haar werk is herontdekt en opnieuw gewaardeerd als een inspiratiebron voor degenen die strijden voor sociale rechtvaardigheid en het behoud van culturele diversiteit.
Comments